រឿង តាបសចិត្តបាប

តំនាលមួយបានលើកឡើងមកនិទានតៗគ្នាអំពីរឿងតាបស​ដែលជាអ្នកបួសស្លៀកពាក់ស្បង់ចីវភាវនាធម៌អាថ៌នៅក្រោមដើមពោធិ៍ព្រិក្ស​ជារៀងរាល់ថ្ងៃ​ហើយនៅខាងឆ្វេងដៃដែលជាអសនៈរបស់តាបស​ចម្ងាយប្រហែល​៥០​ម៉ែត្រមានដំបូកមួយដែលជាជំរកដ៏ជាក់ត្រជុំរបស់សត្វត្រកួត។​ជារៀងរាល់ថ្ងៃសត្វត្រកួតតែងតែចេញមកគោរពថ្វាយបង្គំតាបសជានិច្ច​ហើយតាបសស្តែងនូវសេចក្តីសន្តោសអាណិតចំពោះសត្វដែលមាន​ទឹកចិត្តបរិសុទ្ធចេះគោរពចំពោះបុគ្គលដែលគួរគោរព។ ថ្ងៃមួយមានអ្នកស្រុកបានប្រគេនចង្ហាន់សាច់ត្រកួតឆា​បានធ្វើឲ្យចាប់ចិត្តជាប់មាត់យ៉ាងខ្លាំក៏កើតនឹកឃើញដល់សត្វត្រកួតមួយក្បាល ដែលតែងតែមកថ្វាយបង្គំខ្លួនប្រចាំ​ហើយមានគំរោងផែនការងងឹតងងល់ប៉ង​សំលាប់សត្វត្រកួត​ដើម្បីយកសាច់មករំងាប់ចង់របស់ខ្លួន។ តាបសបានត្រៀមដំបងធំមួយ​ក្នុងដៃទុកសំរាប់វាយបំបែកក្បាលត្រកួត​-ត្រកួតក៏បានវារចេញពីរូងតាមកិរិយាទំលាប់មកថ្វាយបង្គំតាបសដូចសព្វដង​
ក៏សង្កេតឃើញអាកប្បកិរិយាតាបសខុសពីប្រក្រតី​មកបានពាក់កណ្តាលក៏ត្រឡប់ក្បាល់វិលចូលរូងវិញ។​ចំនែកតាបស​ក៏ស្ទុះលើកដំបងគប់សំដៅ​មកត្រកួត​តែពុំត្រូវ​-ឯត្រកួតបានចូលក្នុងរូងហើយអើតក្បាលចេញក្រៅរន្ធដើម្បីតាបស។​ តាបសបានមកដល់មាត់រូងត្រកួត​ហើយពោលពាក្យលួងលោមត្រកួតឲ្យចេញមកខាងក្រៅ​-ដោយពោលឡើងថា​៖​ឲម្នាលត្រកួតអើយ!​ឯងកុំបីទោម្នេញនឹងយើងថ្វី​អាត្មាអញគ្រាន់តែ​លលែងបន្លែងនឹងឯងទេតើ​ម្តេចឯងខឹងនិងភ័យស្លន់ស្លោរម្ល៉េះ?​នែឆាប់ចេកមកក្រៅវិញមក​យើងនឹងឲ្យបាយចំណីនំនែកដល់ឯងឆី។​​-ត្រកួតបានតបវិញ៖​សាវតាយើងជាសត្វតិរច្ឆាន​យើងពុំត្រូវការនូវជំនូនដែលមិនបរិសុទ្ធរបស់តាបសឯង​ដែលរស់ដោយសារបាយបាត្រ​មានចិត្តមិនស្អាតស្អំ​ល្អតែខាងក្រៅ​នេះបើសិនជារូងយើងមានជម្រៅដល់ឋាននរកយើងសុខ​ចិត្តចុះទៅឋាននរកវិញប្រសើរជាង។​ស្តីតែប៉ុណ្ណេះសត្វត្រកួតក៏ត្បុលក្បាលចូលទៅក្នុងរូងបាត់ទៅ។
(ចប់)